«Άνθρωποι στη θάλασσα»
‘Επιασε ένα ελαφρύ αεράκι. Ρίγος και ανησυχία έπιασε τους επιβαίνοντες της λαστιχένιας βάρκας. Ξεκίνησαν με νηνεμία αλλά ποιος μπορεί να εμπιστευτεί τα αιγαιοπελαγίτικα τερτίπια.
«Φυσάει» είπε κάποιος. «Φοβάμαι» ψιθύρισε ένας άλλος που κράταγε στην αγκαλιά του ένα ανυποψίαστο μωρό, μιλώντας σε γλώσσα της Μέσης Ανατολής ή ανατολικότερης ακόμη.
Είχαν φτάσει στην τουρκία με μουλάρια ή οδοιπορώντας μέσα από βουνά και χαράδρες και έφτασαν σε πόλεις με μαγαζάκια που οι ταμπέλες έγραφαν στα αραβικά και τα αγγλικά: «Μεταφορά στην Ελλάδα 2500 ευρώ» «Μεταφορά στην Ελλάδα με λαστιχένια βάρκα: 1000 ευρώ». Πως θα μπορούσε μια εξαμελής ή και οκταμελής οικογένεια προσφύγων να πληρώσει 2500 ευρώ για κάθε άτομο της οικογένειας; ‘Ετσι προτίμησαν τη λαστιχένια βάρκα. Δεν είχαν επιλογές. Ή πίσω στις φυλακίσεις, στα βασανιστήρια, στους βομβαρδισμούς, στις αποστολές καμικάζι ή στην Ελλάδα, που κάποιοι τους είχαν παραπλανήσει ότι επρόκειτο για τη γη της Επαγγελίας.
(Ταξίδι στη γη της Επαγγελίας χωρίς Μωυσή;) Κάθε μίλι που απομακρύνονται από τις ακτές της Τουρκίας, ο αέρας δυναμώνει κατά σημαντική υποδιαίρεση του μπουφόρ.
Οι ταξιδιώτες προσεύχονται στο Θεό τους και όλα εξαρτώνται από το αν ο Θεος θα τους λυπηθεί.
Δεν ήταν σίγουροι τι τους περίμενε στο τέλος του ταξιδιού. Ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα πάντα για να ξεφύγουν από την κόλαση που είχαν ζήσει στις χώρες τους, αλλά κανείς δεν τους είπε ότι ίσως δεν φτάσουν στο τέλος. Τους είχαν κρατήσει μυστικό πόσο επικίνδυνα νερά έχουμε.
Οι συγκεκριμένοι ταξιδιώτες που φαντάστηκα ελπίζω ότι έπιασαν στεριά. Κάποιοι όμως, δε θα πιάσουν. Πάντα αυτή η αναθεματισμένη μαθηματική ακρίβεια.
Ακούω πως προσπαθούν να βοηθήσουν. Κράτος, παρακράτος, οργανώσεις... Κάποια στιγμή όμως ο χρόνος θα αμβλύνει την ευαισθησία και πολλοί λίγοι θα νοιάζονται για το αν οι πρόσφυγες θα πιάσουν στεριά, τι θα απογίνουν αν καταφέρουν να φτάσουν στην Ελλάδα και θα επακολουθήσει συναισθηματική απάθεια σε ό,τι τους αφορά.
Αν η Ε.Ε και οι χώρες που μπορούν να βοηθήσουν δεν νιώσουν και δικό τους το πρόβλημα, οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να βιώνουν τον κίνδυνο του πνιγμού, των καιρικών συνθηκών και του θανάτου από αρρώστιες ή ασιτία.
Ιουλία Απέργη
