Όπως παρουσιάστηκε στο 3ο Διεθνές Συνέδριο Hearing Voices - Ιταλία
Έχω πάνω από ένα χρόνο που πηγαίνω στην ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας. Μου άρεσε καταρχήν η ελαστικότητα στους κανονισμούς και το ότι δεν απαιτούσε χρηματική συνδρομή. Εξάλλου η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ μοναξιά και είχα την ανάγκη για το αίσθημα του «ανήκειν».
Από την πρώτη μας συνάντηση ένιωσα καλά. Κάθε φορά ήταν διαφορετική, το κλίμα και οι δυναμικές αλλάζανε. Μια μέρα μάλιστα είχα ένα έντονο ξέσπασμα και οι συντονιστές της ομάδας το χειρίστηκαν πολύ επιδέξια, έτσι ώστε ένα τραυματικό γεγονός στη ζωή μου και συγκεκριμένα οι ενέσεις που μου έκαναν με αγριότητα την πρώτη φορά που νοσηλεύτηκα, να απαλυνθεί αρκετά.
Φωνές άκουσα το 1999, οπότε έπαθα και το πρώτο ψυχωτικό επεισόδιο. Οι φωνές αυτές πότε με ανέβαζαν στα ουράνια, οπότε και γέλαγα με την ψυχή μου και πότε με περιγελούσαν ξαφνικά και με περιφρονούσαν σε τέτοιο βαθμό που από το φόβο μου κρυβόμουνα κάτω από το κρεβάτι.
Από τότε δεν ξανάκουσα φωνές αλλά κάτι διαλύθηκε, κάτι έσπασε μέσα μου. Δεν ξαναέκανα σοβαρό δεσμό από τότε και κρατάω τους άλλους σε απόσταση. Το 2008 πέθανε ο πατέρας μου και από τότε έχω γίνει καχύποπτη σε βαθμό που αγγίζει την παράνοια. Δεν έχω συζητήσει με κανέναν για τις φωνές που είχα ακούσει. Λέγανε πολλά από τα «επτασφράγιστα» μυστικά της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας αλλά, και μέχρι τότε (το 1999), υπάρχουν ένα δυο γεγονότα που δεν τολμάω να τα πω πουθενά.
Πριν από δυο τρεις μήνες έκοψα τα φάρμακα μόνη μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχω σωματικά και ψυχικά συμπτώματα. Έγινα επιθετική ειδικά με όσους συμπαθούσα πιο πολύ, έβγαζα τα χειρότερα συμπεράσματα για αυτούς και ήμουνα πεπεισμένη ότι η ομάδα ήταν μια καλοστημένη συνομωσία εναντίον μου με σκοπό να με βλάψει με το χειρότερο τρόπο.
Ζούμε σε μια παρανοϊκή εποχή κατά τη δική μου άποψή. Όποιος δεν παίρνει ψυχοφάρμακα είναι πολύ τυχερός. Μακάρι να μπορούσα να τα έκοβα κι εγώ. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ μετά το εγχείρημά μου. Έφυγαν οι σκέψεις συνομωσίας για την ομάδα, έχουν μείνει όμως οι παρανοειδείς σκέψεις για τον υπόλοιπο κόσμο. Η ανασφάλεια μέσα μου δείχνει ότι θα μείνει έτσι για πάντα.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω δυο λόγια για την εμπειρία που βίωσα όντας χωρίς φάρμακα. Είναι πιθανό να είχα οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις. Έκανα πολλές αναδρομές στο παρελθόν μου και ένιωθα σα να ξετύλιξα το νήμα της ζωής μου. Αυτό με έφερε σε ακραίες καταστάσεις. Για παράδειγμα πέταξα από το σπίτι μου ό,τι έβρισκα μπροστά μου: ρούχα, παπούτσια, ένα laptop, κινητά τηλέφωνα, λεφτά, επίσημα χαρτιά κ.α. Ένιωσα έτσι σα να πετούσα από πάνω μου όλα τα βάρη της ζωής μου. Κύριο υπεύθυνο «έχρισα» την τηλεόραση την οποία και πέταξα από τον 5ο όροφο στα τυφλά, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων, Το 1999 πάλι τα είχα βάλει με την τηλεόραση και γενικά με ό,τι είχε καλώδια.
Σιχαίνομαι την τεχνολογία και τις μηχανές παντός είδους. Τις θεωρώ υπεύθυνες σε μεγάλο βαθμό για τη μοναξιά, την ανεργία, την αποξένωση, την αύξηση της βίας και της εγκληματικότητας και για τα πολλά από τα σημερινά ψυχολογικά προβλήματα του ανθρώπου. Για μένα είναι ένα από τα χειρότερα ναρκωτικά, από τις χειρότερες εξαρτήσεις. Είναι ο προπομπός του internet, όπου εκεί έχει ξεφύγει το πράγμα, όπου γίνονται απανθρωπιές σε βαθμό κανιβαλισμού.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και σας παραθέτω ένα σκιτσάκι.
Υ.Γ. Γιατί να είμαι υποχρεωμένη να παίρνω τα φάρμακά τους; Γιατί δε με αποδέχονται όλοι αυτοί οι πολυδιαβασμένοι γιατροί όπως είμαι; Μόνο αγάπη θέλει ο άνθρωπος εφόσον έχει λύσει το βιοποριστικό του. Εγώ λέω όχι στην ομοιομορφία που μου σακατεύει σώμα, μυαλό και συναίσθημα. Ξέρω ότι και άλλοι σκέφτονται όπως και εγώ. Νομίζω ότι είναι καιρός να ενωθούμε πάσχοντες και μη εναντία σε αυτήν τη λογική του παραλόγου. Αυτή τη λογική που σε υποχρεώνει να καταναλώνεις, να κουκουλώνεις και να εμποδίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό, το ίδιο σου το είναι.
