Όπως παρουσιάστηκε στο 3ο Διεθνές Συνέδριο Hearing Voices - Ιταλία

1.

 Το μέλλον πάντα σταθερό: η μονάδα
οι ελπίδες μας στη μηδενική

(1982)

2.

Οι φωνές: μια Οδύσσεια που συνεχίζεται
Πληγή μουδιασμένη από δέος και φόβο.
Το καράβι στους Φαίακες ξαναγύρισε
που κρύβουν της καρδιάς μου το δρόμο.

 (1987)

 3.

Σαν φονιάδες ξανάρθανε εδώ
στη σκοτεινή του δράματος κόψη.
Οι λύκοι ουρλιάζουνε μέσα μας
το φεγγάρι σαν αλλάζει όψη.

 (1991)

 4.

 Οι φωνές έχουν τη δική τους άποψη
στη λογική προσφέρουν ποικιλία.
Οι τρελαμένοι σας «γιουχάρω» τους φωνάξανε
Και τους συλλάβανε για αλητεία.

 (1993)

5.

 Ένα φιλί ξετυλίγεται γύρω μου
Καμένη την κάμερα επιστρέφω.
Η κραυγή ξεφεύγει από το παράθυρο,
Σαν έννοια που συνειδητά διαστρέφω.

 (1994)

 6.

 Το μόνο τυχερό παιχνίδι
που θελα να παίξω είναι
η ρώσικη ρουλέτα.
Αυτή η αναμέτρηση με το θάνατο
Που τον φλερτάρω χρόνια τώρα,
με γοητεύει αφάνταστα.
Μια πιθανότητα στις έξι
Η μία σφαίρα που θα διαλύσει το συνονθύλευμα των φωνών,
που πάλλονται σε μια γωνιά του κρανίου.

Έτη συναπτά
προσπαθώ να βάλω τη σκέψη μου σε τάξη
Ίσως φέτος είναι η τυχερή μου χρονιά.
Είναι φορές που φρίττω στην ιδέα του θανάτου
κι άλλες φορές που προσδοκώ τη «νιρβάνα» που θα μου χαρίσει.
Κάπου στην επιθυμία, ίσως,
κρύβεται η λατρεία μου για τον «Ελαφοκυνηγό»

 (2001)

Αν πριν από 26 χρόνια, που κατέρρευσα για πρώτη φορά, υπήρχε μια ομάδα σαν το Hearing Voices δε θα ΄χε χρειαστεί να γράψω αυτά τα «μαύρα» στιχάκια. Σίγουρα θα είχα αποφύγει πολλές ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες (εγκλεισμούς, καθηλώσεις, προσβολές, ταπεινώσεις, λάθη οφειλόμενα σε κρίσεις πανικού κ.τ.λ.). Πείστηκα ότι δεν είμαστε «στοιχειά», αλλά «εξαιρέσεις» με δικαίωμα στη «διαφορά»

Με αγάπη στα «μέλη» και τους «φίλους» που στηρίζουν το δικαίωμά μας να υπάρχουμε «ελεύθεροι».