Η πρώτη φορά που άκουσα φωνές
Τεκμήριο: συμπέρασμα από γνωστά για άγνωστα
Στην ΑΚΡΟΑΣΗ ΦΩΝΩΝ αυτό που κατεξοχήν επικρατεί oι φωνές και οι εικόνες και κάθε προσλαμβάνουσα αίσθηση για το άτομο δέκτη προέρχεται απ τη περιοχή του άγνωστου, πίσω από μια κουρτίνα, που ίσως υπάρχει ένας καραγκιοζοπαίχτης ,ίσως οι φιγούρες να έχουν δικιά τους ζωή , ίσως και ένας τρίτος να ενορχηστρώνει το έργο, ίσως.. και ένα σωρό οι εκδοχές και οι ερμηνείες όλων όσων έχουν ένα παρόμοιο βίωμα.
Θα προσπαθήσουμε εδώ σε μια στήλη να ανιχνεύσουμε κοινούς τόπους σε όλες αυτές τις μαρτυρίες, ξεκινώντας από ένα σημείο, που ύστερα από συζητήσεις διαπιστώσαμε ότι αξίζει τον κόπο να εστιάσουμε, ένα σημείο που από την εμπειρία μας διαπιστώσαμε ότι έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη όλων όσων ακούν ή έχουν ακούσει φωνές στη ζωή τους και αποτελεί ας πούμε έναν κοινό τόπο: "Την πρώτη τους φορά" !Την πρώτη ημέρα ώρα κ στιγμή ,που άκουσαν η βίωσαν μια εμπειρία με φωνές η οράματα (η ότι ήταν αυτή η εμπειρία), σε τι κατάσταση περίπου βρισκόντουσαν; πώς ένιωσαν; πώς αντέδρασαν ; τι σκέφτηκαν; και κυρίως το περιεχόμενο αυτής της εμπειρίας ,δηλαδή: Τι άκουσαν; Τι είδαν; κλπ.
Ζητούμε από όλες τις φίλες και φίλους που νομίζουν ότι είναι "ακροατές φωνών" ,την συμμετοχή τους, να καταθέσουν αυτή την πρώτη τους εμπειρία εδώ. Να προσπαθήσουμε μαζί να ιχνηλατήσουμε αυτό το "κοινό χαρακτηριστικό" που διαπερνάει όλες τις προσωπικές ιστορίες , με απώτερο σκοπό να ιχνογραφήσουμε περιοχές αυτού του άγνωστου κόσμου που βρίσκεται πίσω απ' την "κουρτίνα" και μας απευθύνεται (?).-
(Σημείωση: Το σχόλιο σας θα δημοσιευτεί στις επόμενες 24 ώρες. Η διαχειριστική ομάδα θα φροντίζει να μη δημοσιεύονται κείμενα με υβριστικό ή γενικότερα προσβλητικό περιεχόμενο, κείμενα που γενικότερα δεν συνάδουν με το χαρακτήρα της ενότητας όπως αυτή προτείνεται. Επίσης δεν θα δημοσιεύσουμε το email σας.)
Σχόλια
Αν και έχω ακούσει τόσες φωνές και μπορεί για κάποιες να έχω ξεχάσει, τι ακριβώς είχαν πει, να νιώθω ότι δεν έχουν τόση σημασία πια, το μυαλό μου γυρνάει συχνά πυκνά στην πρώτη φόρα που άκουσα φωνές. Την περίοδο εκείνη ήμουν κάτω από αρκετή πίεση και με απασχολούσαν διάφορα θέματα στην δουλειά, στην οικογένεια αλλά και προσωπικά. Ήδη χαρακτηριστικά όπως κάποιες ιδέες και υποψίες που τις περισσότερες φορές πήγαιναν την σκέψη μου προς μια αγχωτική κατάσταση με περιτριγύρισαν, αλλά τα συμπεράσματα και επιλογές που κατέληγε όλη αυτή η επεξεργασία σκέψης και ο εσωτερικός διάλογος ή μονόλογος δεν είχαν τα καλύτερα αποτελέσματα.
Εκείνη η στιγμή όμως που αναγνώρισα ότι κάποιος μου μιλάει, τον ακούω μόνο εγώ και όχι όσοι ήταν στον ίδιο χώρο με εμένα...θα μπορούσα να το περιγράψω (και γενικότερα την εμπειρία των φωνών) ως τη στιγμή που ζωντανεύουν οι ήρωες της ιστορίας της ζωής μου που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ζήσει, και από απλά συναισθήματα και σκέψεις, έχουν δικά τους χαρακτηριστικά και γνώμη δεν σταματάνε να μιλάνε όταν εγώ το θέλω και δεν καταλήγει σε ένα "θρίαμβο" για εμένα, τον εγωισμό μου ή τις επιθυμίες μου, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές στον διάλογο/μονόλογ ο με τον εαυτό μας που τις περισσότερες φορές μπορεί να θριαμβεύει επί αυτού του θέματος με επιχειρήματα και λύσεις που ίσως να φέρουν περισσότερα προβλήματα παρά λύσεις! Το βράδυ λοιπόν που άκουσα φωνές ήμουν μπροστά στον υπολογιστή και έγραφα ένα κομμάτι κώδικα για ένα πρόγραμμα το οποίο με απασχολούσε τον τελευταίο καιρό στην δουλειά ένιωθα να έχω κουραστεί πολύ και να μην έχω καθαρό μυαλό ώστε να μπορώ να βρω λύση και αποφάσισα να σταματήσω και να πάω να ξαπλώσω.
Με το που ξάπλωσα άκουσα εκείνη την φωνή να μου λέει να σηκωθώ και να συνεχίσω... ταυτόχρονα ήταν σαν να σχολίαζε και με άλλους το ότι τα παράτησα, ήταν προστακτική και ταυτόχρονα έβγαζε ένα πείσμα στο ότι δεν έπρεπε να σταματήσω... Ήταν τόσο ξεκάθαρο σαν ήχος, φωνή και παρουσία που άρχισα να ψάχνω γύρω μου, βγήκα έξω και κοιτούσα προς όλες τις κατευθύνσεις .. ταυτόχρονα άρχισα να απαντάω στην φωνή εκείνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπαιρνε από πολλά λόγια, ξανά έκατσα για λίγο στον υπολογιστή... συνέχισε να μου μιλάει την ώρα που προσπαθούσα να σκεφτώ κάπου με βοήθησε και κάπου όχι.
Από τότε ακούω, μιλάω, ζω με τις φωνές. Τον επόμενο καιρό εμφανίστηκαν και άλλες φωνές, πάνε 5 χρόνια τώρα. Δεν ξέρω πως θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου αν δεν είχα ακούσει φωνές ή δεν είχα όλη εκείνη την πίεση που είχα.. Όλη αυτή η εμπειρία έχει πολλά αρνητικά αλλά και θετικά... πάντως σταμάτησα να ασχολούμαι με θέματα που ίσως να με είχαν οδηγήσει σε πολλές λανθασμένες κινήσεις , σαν ένα χέρι να με πήρε και να με σταμάτησε από αυτά που συνέβαιναν γύρω μου ώστε να αρχίσω να ασχολούμαι με αυτά που συμβαίνουν μέσα μου.
Τέλος θα ήθελα να πω ότι για εμένα δεν είναι πάντα σαν "ακρόαση". Σε όλο αυτό τα πάντα εξαρτιόνται και από την δική μου συμπεριφορά και ανταπόκριση.
έπεσα όπως ήμουνα με τα ρούχα στο κρεβάτι και κοίταζα το ταβάνι .
Ήμουνα βαρύθυμος, δεν πεινούσα κ δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα.
Μερικές βδομάδες πριν είχαμε χωρίσει με τη φίλη μου κ αυτό που ένοιωθα
ήταν μάλλον μία βαθιά λύπη.
Παραιτημένος από κάθε προσπάθεια να αλλάξω τα πράγματα βίωνα το
αμετάκλητο τέλος της πολύχρονης σχέσης μας.
Δεν ένοιωθα βέβαια ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου,αλλά ήθελα να
αφεθώ σχεδόν σε αυτό το αίσθημα , με μια ελπίδα ότι όσο περισσότερο
αφηνόμουν τόσο πιο λυτρωτική θα ήταν και η "απελευθέρωσή" μου απ το
παρελθόν για να μπορέσω να κοιτάξω σύντομα την επόμενη μέρα, που όντας
αρκετά νέος ακόμη εκείνη μου "ανοιγόκλεινε το μάτι" από την άκρη του
μυαλού μου.
Ατένιζα το ταβάνι κ δεν είχα ύπνο βέβαια, καθώς δεν ήταν και συνήθειο
μου να κοιμάμαι τα απογεύματα, προσπαθούσα να ξεκουραστώ αφήνοντας τις
σκέψεις μου να περνάνε αργά αργά από μπροστά μου ...
-ήταν αυτή η στιγμή που "την άκουσα" (μια έκφραση που χρησιμοποιούσε
τα επόμενα από τότε χρόνια η νεολαία κυρίως και ποτέ δεν πολυκατάλαβα
τι εννοούσε ακριβώς ,εγώ το είχα συνδυάσει με το προσωπικό μου βίωμα ),
μου είπε : Γιάννη. Μη στενοχωριέσαι Γιάννη !
,ήταν η φωνή της πρώην μου,ολοκάθαρη ,σαν να ήταν εκεί ,ένοιωθα σχεδόν
και την παρουσία της !
τινάχτηκα η μάλλον αυτό θα έκανα αν δεν έμενα "παράλυτος" απορημένος
για μερικά δευτερόλεπτα απ το παράξενο ξάφνιασμα που αδυνατούσε να
ταξινομήσει κάπου η αντίληψη μου στα μέχρι τότε γνωστά βιώματα μου...
Έκανα στιγμιαία τη σκέψη μήπως είναι όνειρο και τσιμπήθηκα δυνατά στο
αριστερό μου χέρι. ,ήμουν εκεί ξύπνιος εκατό τα εκατό !
Ήταν τόσο καθαρή η φωνή της , με τόσο χρώμα και συναίσθημα που τόσο
όμορφα δεν την είχα ακούσει να μου μιλάει σχεδόν ποτέ στα χρόνια που
ήμασταν μαζί ! ,με πλημμύρισε με ένα όμορφο συναίσθημα για μερικά
λεπτά, την ένοιωσα για λίγο ξανά κοντά μου να με νοιάζεται να με
παρηγορεί ,-κάτι τέτοιο κατάλαβα εκείνη τη στιγμή.
,και ύστερα έμεινα μετέωρος σε 'να κενό συναίσθημα ,χωρίς συναίσθημα
μάλλον ,χωρίς να ξέρω πως να νιώσω ακριβέστερα,
Εξουδετερωμένος στην αρχή κ σιγά σιγά προσπαθώντας να το επεξεργαστώ
παρέμεινα έτσι κοκαλωμένος στο κρεβάτι για ώρες (;)
,αναρίθμητες πρωτόγνωρες απορίες διαπερνούσαν το μυαλό μου από παντού
χωρίς να μπορώ να δώσω απαντήσεις, ήμουνα όλο απορίες για μεγάλο
χρονικό διάστημα από τότε , ίσως κ χρόνια μετά, αλλά τότε ήμουνα
κυριολεκτικά σε ένα πέλαγος αποριών και τίποτε άλλο !!
Το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή με το
μυαλό μου ήταν να επαναλαμβάνω αυτό που συνέβη για να το καταγράψω
ίσως με κάθε λεπτομέρεια στη μνήμη μου μην και καταφέρω να το
επεξεργαστώ αργότερα.
,ήταν απ την αριστερή πλευρά η φωνή που ακούστηκε , απ το αριστερό
αυτί δηλαδή κ από κάποια απόσταση κοντινή ,όπως όταν μας μιλάει
κανείς απ το διπλανό μαξιλάρι και νοιώθουμε σχεδόν μαζί με τον ήχο και
την ανάσα του ! Σε όλα τα επόμενα χρόνια άκουγα περίπου τις φωνές σε
αυτή τη "μορφή" από αριστερά και κοντινά στο αυτί μου κ έξω από αυτό,
στα τελευταία χρόνια αυτό αλλοιώθηκε και ακούω τις φωνές πια από
οπουδήποτε , συνήθως κάπου προς το κέντρο του κεφαλιού μου .
Η πρόταση της φωνής , η προτροπή της να μην στενοχωριέμαι , είχε
στοργή, συμπόνοια, έγνοια, αλλά συγχρόνως δεν μπορούσα κιόλας να το
καταλάβω ,ούτε και τώρα βέβαια πολλά χρόνια μετά το έχω καταλάβει
περισσότερο από ότι εκείνη τη στιγμή !
-Στις μετέπειτα λίγες συναντήσεις που είχα στην πραγματικότητα με την
φίλη μου -δεν το συζήτησα μαζί της- αλλά και δεν κατάλαβα να συμβαίνει
τίποτα το "αμφίδρομο" τηλεπαθητικού τύπου ,αυτό που βίωνα το βίωνα
μάλλον μόνο εγώ ...
,(εκείνη συνέχιζε τη ζωή της κανονικά εκτός που κάποια στιγμή έκανε
μια προσπάθεια επανασύνδεσης που δεν ευοδώθηκε).
-Κάποιες μέρες η νύχτες αργότερα κ αφού δεν είχα προλάβει καλά καλά
να επεξεργαστώ την εμπειρία μου, ένας εφιάλτης η μάλλον κάτι
τρομερότερο και ζωντανότερο από εφιάλτη "βγήκε" βίαια απ τον τοίχο
του δωματίου μου και "έσπειρε" στο σώμα μου μια ενέργεια που
εκπορευόταν απ τον εαυτό του, και ως το πρωί αυτή η ενέργεια είχε
μετασχηματιστεί σε μια ορδή από μικρά πλασματάκια που τα ένοιωθα πάνω
μου να ψελλίζουν και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ακατάληπτες για μένα
φωνούλες και που σιγά σιγά παίρνανε το "θάρρος" να απευθύνονται και σε
μένα ... !!!
Εκεί ξεκινάει να διαφοροποιείται και να παίρνει μια γενικότερη μορφή
το βίωμα μου με τις φωνές,με τα οράματα και τις άλλες ενοχλήσεις σε
όλα τα αισθητήρια κέντρα που προστέθηκαν στη συνέχεια, άλλαξε άρδην τη
πορεία της ζωή μου και έδωσε μια άλλη συνέχεια σε αυτήν, που
επικεντρώθηκε έκτοτε στην... επιβίωση.
ενοείς να υποθέσω οτι είναι κατι περισσότερο απ το να ακούς ?
συμετέχεις δηλαδη σε μιά διαλεκτική κατάσταση μαζί "του"?
Αυτο δεν εγινε εξαρχής ,,(πχ μας λες: "συνέχισε να μου μιλάει την ώρα που προσπαθούσα να σκεφτώ κάπου με βοήθησε και κάπου όχι",(περιγράφε ις μιά σύγχηση)),, Υπήρξε κάτι, καποια στιγμή, πού διεύρινε την επικοινωνία σας ας πούμε ?
Πώς άλαξε αυτό και αν είχες "δικαίωμα" σ αυτη την επιλογή , αν θα μπορούσες καί να την αρνηθείς δηλαδή ?!
Ναι είναι περισσότερο από το να ακούς! Είναι σαν να κάνεις διάλογο, που όμως πολλές φορές δε το ξεκινάς ο ίδιος με τον εαυτό σου και απαντάει μόνο η δική σου εσωτερική φωνή. Εκείνη τη πρώτη στιγμή σε αυτές τις φωνές θυμάμαι ότι απαντούσα ταυτόχρονα. Είναι δύσκολο να μεταφέρω όλο το διάλογο. Κάποιες φορές μπορώ και το σταματάω. Εκείνη τη περίοδο όπως περιέγραψα ναι υπήρχαν αρκετές δυσκολίες, άγχος και σύγχυση αν θες.
Όπως νομίζω ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που ακούνε φωνές.
Έχω ακούσει φωνές όμως και μετά σε όμορφες στιγμές. Οι πρώτες ναι ήταν πάνω σε αναμπουμπούλα!
Δικαίωμα έχω και εγώ έχουν και οι φωνές. Πιστεύω ότι μοιραζόμαστε έναν χώρο που επεμβαίνουν εκείνες αυτόνομα αν θες αλλά το ίδιο μπορώ να κάνω και εγώ. Είναι λίγο περίεργο να το περιγράφεις. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν τις "παράγω" εγώ! Ας πούμε προσπαθώ να σταματάω τελείως τη σκέψη μου και να κάνω απόλυτη εσωτερική σιγή (σε φάση γίογκα πχ) και να αποσπάσω τη προσοχή μου από τις φωνές ή σκέψεις που ήδη υπάρχουν για να είναι όσο μεγαλύτερη σιγή γίνεται (βεβαια δε μπορεί να κρατήσει πολύ αυτή η κατάσταση)και ξεκινάω σιγά σιγά να σκέφτομαι ή να λέω μικρές προτάσεις από μέσα μου, για να εντοπίσω τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου και τι έξω απ'αυτό ή να αναγνωρίσω τι σκέφτηκα εγώ και τι είπαν οι φωνές είναι ακόμα πιο περίεργο γιατί αυτά που ακούω δεν είναι όλα δικές μου σκέψεις. Μπορεί να ακούγεται τρελό, δεν ξέρω ακόμα το ψάχνω και εγώ γιατί όλο με εκπλήσσουν! Σκεφτόμαστε σίγουρα με περισσότερα μέρη του εγκεφάλου μας από ότι είναι αυτό που καταλήγει να βγει σαν επιλογή της εσωτερικής ομιλίας και το αναγνωρίζουμε σαν δική μας σκέψη και φωνή!Διαχωρίζον ται και εκείνα και μιλάνε? Ακούς δλδ όλες τις πτυχές του μυαλού?! Τρέχει κάτι παραπάνω ή παραπέρα από εμάς? Αν η ψυχή είναι άβυσσος... το μυαλό είναι άβυσσος στο τετράγωνο!
Εχω κι αλλες εμπειρίες, ως ενήλικη μετακόμισα σε δικό μου σπιτι για πρωτη φορα και ακουγα οταν χαλαρωνα στο κρεβατι το μεσημέρι να με φωναζει η μαμά μου ...Η στο δρομο ενα ελαφρο αεράκι να μου φωναζει το ονομα μου . Τότε εκανα ψυχοθεραπεια ψυχαναλυτική.
Και το 2010 οταν για πρωτη φορα εμεινα μόνη σε ενα μοναστηρι για τρεις ημέρες. Απο την στιγμή που μου δώσανε κελι , υπηρχε εντονα μια μυρωδιά πτωματος. Οταν ομως παρβρεθηκα σε θ. λειτουργια , γιατι είχα δωσει προσφορο για προσκομιδη με τα ονοματα, τοτε ω ω δεν θα το ξεχάσω ποτε!
γυρω απο εμένα περπατουσε ενα αορατο πτώμα πολυ κοντα μου η δυσοδια ήταν πολυ εντονη και η αορατη παρουσία επισης εντονη και απειλητική, όμως ενω ήμουν φοβισμένη , τρομοκρατιμένη, ο ΙΕΡΕΑΣ απο την ΑΓ ΤΡΑΠΕΖΑ φώναζε ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ !! ,τοτε κατάλαβα οτι δεν είχα ζητήσει συγνωμη απο κάποιο συγγενη που είχαμε μαλώσει ασχημα... Το ευγγελιο γράφει "να αφήσετε το δώρο σας στο θυσιαστηριο καινα τρεξετε να ζητήσετε συγνωμη αν με καποιον τσακωθήκατε, και μετα να κανετε θυσίες και ευχαριστίες... Ετσι λοιπον μετά το περας της λειτουργίας , ειδα ενα φυλλαδιο που μοιραζανε , και επιβεβαιώθηκα για την προσφορα στο θυσιαστηριο, ΕΤΣΙ ετρεξα και τηλεφωνησα και με κλαματα φοβου και τρομου ζήτησα συγνωμη. Μετα απο αυτην την εμπειρία , η μυρωδια απο το κελι εξαφανίστηκε και στον κήπο την ίδια μερα , με επσκέφτηκαν σπανιες μυρωδιές , είχα και μαρτυρα την μητέρα μιας μοναχής , που κυτταζε να δεί απο που ερχονται αυτες οι ομορφες σπανιες ευωδίες.