Αυτό που αργότερα θα το πουν τρέλα

Περιπολικό με πιθανότητες ασθενοφόρου.
Το γυμνό μου σώμα
Το διαμελισμένο μου μυαλό
Και τα δύο κόβουν βόλτες σε απόλυτο συντονισμό
Κάποιος έχει μοντάρει τις εικόνες
Η αντικειμενική πραγματικότητα απλά με τροφοδοτεί με υλικό
Παίζω τον ρόλο μου
Πιο αφυπνισμένη από ποτέ για μένα
Πιο «χαμένη» από ποτέ, για τους άλλους
Όλοι οι πόροι του δέρματός μου αναβλύζουν το «έχω δίκιο» ή το «θέλω να ζήσω»
Σφίγγω τα δόντια
Τινάζω τις παρωπίδες
Υπακούω επιτέλους στο σώμα μου
Τα ουρλιαχτά του μου ακούγονται σαν κλασσική μουσική που όλοι σέβονται αλλά κανείς δεν ακούει.
Οι αισθήσεις μου τεντώνουν τώρα τα δάχτυλά τους.
Το πρώτο μου φιλί με την αλήθεια έχει την γεύση απ’το μητρικό μου γάλα.
Οι φωνές σαν μάνες, είναι οι μόνες που βλέπουν το σώμα μου αγνό
Πολεμούν με τις μνήμες μου που ανακατεμένες με μια νοσηρή φαντασία περικυκλώνουν ανελέητα το εγώ μου
Άνισος αγώνας
Μία δίνη άλλοτε με καταπίνει κι άλλοτε με φτύνει
Μία περισσεύω και μία ίσα που χωράω στο σώμα μου
Πρωτόγνωρα αγγίγματα από αόρατα χέρια μου φέρνουν ανατριχίλες
Όλοι οι δείκτες στο κόκκινο
Είμαι η μόνη παρούσα στην ιδιωτική μου πραγματικότητα
Θα το πουν παρέκκλιση
Θα το πω ηλεκτρόδια και λουλούδια στο χέρι που μου τείνει ο Θεός
Το τρυφερό του χαστούκι θα χορογραφήσει για 2 μέρες τη ζωή μου
Αυτό που αργότερα θα το πούνε τρέλα και θα το κρύψουν καλά κάτω από μια κουβέρτα ψυχιατρείου
Ακολούθησα πιστά τις φωνές και το σώμα μου για να μου φέρουν την λύτρωση
Για να έρθει η κοινωνία με χειροπέδες να μου ετοιμάσει βαλίτσες για καλοκαιρινή απόδραση στο Δαφνί
Αλήθεια πώς πιστεύετε πρέπει να μεταβολίζεται η βία;
Ήσυχα σε κάποιο μαξιλάρι;
Και πώς ξαναμπαίνει κανείς στο πετσί του μετά από αόρατη φυλακή;
Περιμένω απάντηση.

Λίλιαν Αναστασιάδη