Ανάρρωση

Η Ανάρρωση ως ο πιο Σημαντικός Παράγοντας και Στόχος για την Θεμελίωση της Κοινωνικής Ψυχικής Υγείας σε ένα Ολοκληρωμένο με Επιτυχία Ψυχιατρικό Σύστημα. 

 

Θα ξεκινήσω την ομιλία μου με ένα σχολιασμό-ερώτηση στον τίτλο της. Είναι άραγε η ανάρρωση και η επανάκτηση των ψυχικών δυνάμεων υποχρέωση μόνο των επαγγελματιών, των δομών και  της  κοινωνίας απέναντι στους ανθρώπους που οι προκλήσεις της ψυχολογική τους εμπειρίας, τους έφεραν αντιμέτωπους πρώτα με τον ίδιο τους τον εαυτό και αναπόφευκτα ίσως με το ψυχιατρικό σύστημα?

Πιστεύω ότι στο θέμα της ψυχικής υγείας τα δύο κύρια μέτωπα όχι πάντα πολέμου αλλά σίγουρα μιας συνύπαρξης που πολλές φορές έρχεται σε σύγκρουση έχουν και τα δυο, άνθρωποι με εμπειρία και ειδικοί, το ίδιο χρέος στην διαδικασία της επιτυχημένης επανόδου όχι αποκλειστικά στην προηγούμενη μορφή ζωής και συμπεριφοράς αλλά σίγουρα στο να καταφέρνουμε εμείς οι άνθρωποι με ψυχολογική εμπειρία να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας για να μπορούμε να χαιρόμαστε την καθημερινότητα μας.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε μόνο από τους άλλους να είναι καλοί με εμάς, να μας συμπεριφέρονται όμορφα και να μην μας εκμεταλλεύονται. Οφείλουμε πρώτα εμείς να δείξουμε σεβασμό στον εαυτό μας, να μην εκμεταλλευόμαστε το ότι μας έχει τύχει και να μην κρυβόμαστε πίσω τις ονομασίες και τις διαγνώσεις των ψυχωτικών διαταραχών.

Σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουμε ότι έχουμε ανακτήσει τις δυνάμεις μας εάν απλά αναπολούμε την ζωή μας πριν την εμφάνιση της ψυχολογικής εμπειρίας. Δεν έχουμε μόνο το ίδιο είδος και μέγεθος θεμάτων να διαχειριστούμε. ‘Έχουμε επιπλέον καταστάσεις μέσα στην καθημερινότητα μας οι οποίες χρειάζονται από εμάς χρόνο και θέληση.

Η ζωή μας προχωρεί και διαβαίνει ένα άλλο δρόμο πιο δύσκολο αλλά  παρατηρώντας τον θα δούμε ότι μπορούμε να κάνουμε έστω και μικρά πράγματα για να τον ομορφαίνουμε. Ακόμα και όταν πρόκειται για ανηφόρα μπορούμε να κάνουμε μικρά βήματα ανεβαίνοντας έχοντας την πλάτη μας γυρισμένη προς τον ανήφορο και το βλέμμα μας στραμμένο στο δρόμο που αφήνουμε πίσω μας. Καθώς ανεβαίνουμε μπορούμε να βλέπουμε όλο και από πιο ψηλά σε όμορφα τοπία όλα τα καλά και τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο αλλά και τις όμορφες δικές μας εμπειρίες να συνυπάρχουν στο βάθος του ορίζοντα και να παίρνουμε δύναμη από αυτές τις εικόνες, αντιλήψεις και όνειρα. Τότε όταν ξαναγυρίσουμε το βλέμμα μας προς την ανηφόρα θα έχουμε εξοπλιστεί με εσωτερική και διανοητική ηρεμία και δύναμη την οποία ο οργανισμός μας θα μεταφέρει στο σώμα μας και στα πόδια μας για ανεβαίνουμε την ανηφόρα όλο και πιο εύκολα.

Να προχωράμε μέσα στις όποιες δυσκολίες μας παρουσιάζονται παρατηρώντας και τον εαυτό μας πως αντιδράει ειδικότερα μετά από μια άσχημη για εμάς ημέρα καταλογίζοντας πόσο φταίξανε οι άλλοι αλλά και πόσο εμείς.

Ας μιλήσουμε λίγο για αυτούς τους άλλους. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε στην καθημερινότητα μας. Σίγουρα υπήρχαν άνθρωποι που ήταν κοντά μου και άλλοι που απομακρύνθηκαν από τον πρώτο καιρό της έναρξης του ψυχολογικού βίου. Όπως και να έχει, κανένας από αυτούς δεν είναι υποχρεωμένος να είναι εκεί για εμάς  περισσότερο από όσο αντέχει, καταλαβαίνει, και βιώνει τις δικές μας ανησυχίες. Ακόμα και οι πολύ κοντινοί μας άνθρωποι που θέλουνε να μας υποστηρίξουν σίγουρα θα δυσανασχετήσουν όταν νιώσουν ότι παρά την προσπάθεια που κάνουν για να είναι δίπλα μας εμείς τους φορτίζουμε συναισθηματικά, οικονομικά είτε εκμεταλλευόμαστε τα όποια ψυχολογικά θέματα μας απασχολούν για να ξεσπάμε, να απομακρυνόμαστε ή ακόμα και να τους ρίχνουμε συνεχώς ευθηνές. Δεν πρόκειται να καταφέρουμε να έχουμε μια καλή σχέση με τους γύρω μας αν συνεχώς μεταφέρουμε άσχημα συναισθήματα που ο τελικός αποδέκτης είμαστε εμείς. Είναι σημαντικό να έχουμε μια υγιής σχέση με τους ανθρώπους που δείχνουν ενδιαφέρον  για εμάς γιατί έτσι θα έχουμε και ποιοτικό χρόνο μαζί τους και αυτό ταυτόχρονα θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.

Μέσα από την δική μου ιστορία ψυχολογικής εμπειρία  η οποία ξεκίνησε πριν τέσσερα χρονιά περίπου και δεν νιώθω ότι έχει τελειώσει ακόμα μπορώ να περιγράψω την διαδρομή μου από το ξεκίνημα της στην βύθιση των προσωπικών μου ψυχολογικών προκλήσεων ως την επάνοδο-ανάρρωση σε σχέση με τους γύρω μου,   σαν ένα χορό για δύο. Συνήθως αυτοί οι χοροί περιγράφουν μια ανθρώπινη σχέση  αγάπης,  πάθους,  δράματος, χαράς, γέλιου…αλλά για να καταφέρουν να επιτύχουν να εκφράσουν αυτό που θέλουν πρέπει να υπάρχει συγχρονισμός, να ακολουθούν τα βήματα, να γίνεται ο ένας στήριγμα για τον άλλο να διορθώνουν αλλά και να δέχονται την κρίση και οι δύο και πάνω από όλα να υπάρχει αρμονία και ισορροπία στις επιλογές  των μουσικών κομματιών που ακούνε. Την διάθεση δηλαδή για την συνύπαρξη στην λύπη,  στην χαρά, στο θυμό και την ηρεμία. Για έμενα οι άνθρωποι που ήταν κοντά μου και μου έδωσαν με τον τρόπο τους το χέρι για να ένα τέτοιο χορό μου έκαναν να καταλάβω, ότι ήταν δική μου επιλογή αν και ποιους θα ακολουθήσω και σε ποιους θα πω την δικαιολογία «με πονάει το πόδι μου» και θα αποφασίσω ότι απλά θα βλέπω το δικό τους χορό από μακριά .  

Αυτό έγινε μετά από αρκετό καιρό βέβαια όταν παραμέρισα για λίγο τα δικά μου συναισθήματα και σκέψεις βασικά πιστεύω ότι έρχεται σε όλους μας αυτή η στιγμή και το καταλαβαίνεις όταν αρχίσεις να λες τα πρώτα βαριέμαι από μέσα σου και δεν πρέπει να χάσεις με τίποτα αυτή την στιγμή μην το θεωρήσεις άλλο ένα σύμπτωμα του επονομαζόμενου ψυχωτικού συνδρόμου πρέπει να το δεις σαν μια εσωτερική επαγρύπνηση του οργανισμού για να κάνεις κάτι διαφορετικό.

Όταν συνειδητοποίησα  ότι εκτός του ότι είχα παραμελήσει τον εαυτό μου είχα παραμελήσει και τους άλλους είδα ότι είχα όπως λέμε χάσει αρκετά επεισόδια, γεγονότα από την δική τους ζωή και ήταν εξίσου σημαντικά όπως και τα δικά μου. Πραγματικά ένιωσα μεγάλη χαρά όταν ξαναβρέθηκα ανάμεσα σε αυτούς που με θεωρούσαν φίλη τους, και δεν είχα την υποχρέωση να τους πείσω για αυτό. Κατάλαβα ότι όλο αυτό που πέρασα δεν έγινε αντιληπτό από τους γύρω μου όπως το βίωσα εγώ.

Η επανάκτηση των δυνάμεων και της συνειδητοποίησης ότι κάτι πρέπει να κάνω σίγουρα θέλει και πολύ χρόνο από την στιγμή που το λες μέχρι πραγματικά να γίνει.

Αυτό που με βοηθάει πολύ είναι να δέχομαι εγώ πρώτα τον νέο μου εαυτό, λέγοντας ότι όντως όλο αυτό που πέρασα ήταν μια εμπειρία ζωής, να σταματάω να λέω θα βγω μια βόλτα, θα κάνω γυμναστική, θα είμαι πιο υπομονετική, θα…θα…. Ξεκίνησα πάλι να αθλούμαι, κατέγραψα πολλές σκέψεις μου και συναισθήματα και τα διάβαζα ξανά  όταν ένιωθα καλύτερα  και δεν πίστευα ότι τα είχα γράψει εγώ αυτά. Κάποια ήταν καλά και θετικά όσα όμως  ήταν άσχημα  προσπάθησα και έδωσα τις δικές μου εξηγήσεις μέχρι που ένιωσα ότι εξάντλησα κάθε μου σκέψη γύρω από αυτό. Σταμάτησα δηλαδή την ανακύκλωση των σκέψεων και ειδικά αυτές που μου προκαλούσαν άσχημα συναισθήματα. Όσα προβλήματα νιώθω ότι μπορώ να κάνω κάτι πρακτικό για να τα λύσω προσπαθώ να το κάνω … όσα προκαλούνται από παράγοντες που δεν μπορώ να επηρεάσω ή να εξηγήσω και είναι «άπιαστα» που λέμε αλλά ταυτόχρονα νιώθω ένα συναίσθημα επίθεσης από αυτά τα αφήνω στο δικό τους αυτό ανεξήγητο περιβάλλον αφήνοντας λίγο απόσταση από εμένα  και τον ιδιωτικό χώρο της σκέψης μου και του σώματος μου ώστε να μην με κατακλύζουν και με τρομάζουν. Για μένα ο όρος ανεξήγητο  είναι μια εξήγηση για αρκετά θέματα η οποία με ηρεμεί και ώστε να συνυπάρχω αρμονικά μαζί τους.

Ο ρόλος της εργασίας είναι επίσης σημαντικός και νιώθω και τυχερή που δεν έχασα την δουλεία μου μέσα από όλο αυτό που πέρασα. Προσπάθησα να προφυλάξω τον εαυτό μου και να μην δίνω δικαιώματα σχολιασμού ή την κατάταξη σε υπάλληλο με μειωμένες υποχρεώσεις και καθήκοντα.

Μέχρι τώρα δεν έχει χρειαστεί να νοσηλευτώ σε κάποια κλινική κάνω όμως χρήση φαρμάκων εδώ και αρκετό καιρό. Σκοπός μου είναι να σταματήσω την χρήση τους και να νιώσω ότι δεν εξαρτιέμαι από αυτά. Ήδη νιώθω ότι έχουν αρχίσει να μου προκαλούν περισσότερα προβλήματα από όποιο καλό και αν κάνουν.

Επίσης ενάμιση χρόνο τώρα δραστηριοποιούμε και σε ένα πιο κοινωνικό περιβάλλον γύρω από την ψυχική υγεία. Είμαι μέλος του Δικτύου των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές της Αθήνας και συμμετέχω στην ομάδα αυτοβοήθειας της Ν. Φιλαδέλφειας για ανθρώπους με παρόμοιες εμπειρίες. Η  ομάδα μας είναι ένας κοινός τόπος συνάντησης αλλά και ένας  κοινός τρόπος έκφρασης για εμάς που ζούμε  με την εμπειρία των φωνών. Ο δρόμος που έχει χαράξει ο καθένας μας έχει την δική του έναρξη και πορεία αλλά καταφέρνει και διασταυρώνεται στις συναντήσεις μέσα στην ομάδα με των υπολοίπων δίνοντας της κοινωνικό αλλά και δυναμωτικό χαρακτήρα,  αφού οι συζητήσεις μας αποτελούνται από ιδέες και τεχνάσματα για την αντιμετώπιση της εμπειρίας μας αλλά και για την σχέση και συμπεριφορά από και προς τους γύρω μας.

Θα ήθελα να δω να δημιουργούνται και άλλες τέτοιες ομάδες και να έχουν αποτέλεσμα για τους ανθρώπους που ακούνε φωνές  ώστε το ελληνικό δίκτυο να έχει στο αρχείο του πλούσιο υλικό και να εδραιωθεί σαν σημείο αναφοράς και να είναι πηγή πληροφοριών και ενημέρωσης γύρω από την αντιμετώπιση των φωνών αφενός για τους ειδικούς  και αφετέρου για τους ανθρώπους με παρόμοιες εμπειρίες.

Αν συμφωνούμε ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη ιατρική τότε  θα είναι πολύ σημαντικό για κάποιον που είναι στο ξεκίνημα του να ακούει φωνές να ενημερωθεί ότι υπάρχει το συγκεκριμένο δίκτυο γύρω από αυτή την εμπειρία  προλαμβάνοντας, το να μην αισθανθεί τον φόβο της διαφορετικότητας και της  μοναξιάς.

Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει: «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για εμένα χωρίς εμένα». Νομίζω ότι αυτοί οι στίχοι πρέπει να μας κρατούν σε επαγρύπνηση και να προσπαθούμε και εμείς για το κοινό καλό και για θέματα ανάπτυξης ενός πιο δίκαιου ψυχιατρικού συστήματος. Οι ομάδες αυτοβοήθειας, οι σύλλογοι οικογενειών και άλλοι τοπικοί φορείς είναι αυτοί που θα ενώσουν ανθρώπους και θα τους φέρουν αντιμέτωπους με κοινούς προβληματισμούς κοινές απαντήσεις και θέληση για δράση στο χώρο της ψυχικής υγείας. 

 

Η όλη μου συναναστροφή εκτός από πολλά μαθήματα ζωής μου και νέους ανθρώπους που έφερε στην ζωή μου δεν μου αφήνει περιθώρια ώστε να πω τα καλύτερα για το υπάρχον ψυχιατρικό σύστημα στην χώρα μας. Νοσοκομεία χωρίς τις κατάλληλες εγκαταστάσεις να υποδεχτούν τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Άνθρωποι που όχι δεν μπορούν να δουλέψουν απλά οι εταιρείες ή οι οργανισμοί στις θέσεις των προϊσταμένων έχουν ανθρώπους που δεν τους έχει γίνει ή κατάλληλη επιμόρφωση από το κράτος στο πως μπορούν να αντιμετωπίσουν ή να απορροφήσουν τους εργαζόμενους που περνούν ψυχολογικές εμπειρίες και το ότι να χάσουν την δουλεία τους θα είναι άλλο ένα λιθαράκι για τον πλήρη στιγματισμό, την  απομόνωση και επιπλέον αύξηση της ανεργίας.

 

 Ειδικοί που συνταγογραφούν τόσο εύκολα για εκείνους κατάλληλα φάρμακα χωρίς να είναι απαραιτήτως τα σωστά και κατάλληλα για τους ανθρώπους που πρόκειται να τα καταναλώσουν.

Ο ειδικός είναι ο πρώτος άνθρωπος που κάποιος επισκέπτεται και εκφράζεται για το τι νιώθει και αντιμετωπίζει. Αν μέχρι να χτυπήσεις την πόρτα του γραφείου του για πρώτη φόρα είσαι τελείως εκτός από θέματα και ορολογίες της ψυχικής υγείας που οι περισσότεροι από εμάς ήταν, γιατί για να ενημερωθείς για θέματα ψυχολογίας ή πρέπει να έχεις προσωπική ή οικογενειακή εμπειρία, ή να θες να σπουδάσεις, τότε πώς να μην τρομάξεις όταν ακούσεις για πρώτη φόρα λοιπόν όλους αυτούς τους όρους? Γιατί στο σχολείο ποτέ δεν μας μίλησαν για προβλήματα που ίσως αντιμετωπίσουμε σαν έφηβοι, σαν ενήλικες ώστε εκτός από του ότι πρέπει να είμαστε καλοί μαθητές, να έχουμε και μια γενική πεδία γύρω από ψυχολογικά ερεθίσματα. Δεν θα γίνουμε όλοι φυσικοί επιστήμονες έπρεπε όμως να μάθουμε για το Νεύτωνα και το μήλο που του έπεσε στο κεφάλι. Χρήσιμο ήταν δεν λέω αλλά θα μπορούσε να υπάρχει και ένα ρημάδι βιβλίο και για τις αρχές της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης… έτσι να μας βρίσκεται… ούτε τον Νόμο του Νεύτωνα χρησιμοποίησα πουθενά αλλά τον αναγνωρίζω γύρω μου.

Αν ο άνθρωπος - ειδικός λοιπόν που δεις απέναντί σου σε  βομβαρδίσει με ερωτήσεις που για τις περισσότερες ίσως να μην έχεις απάντηση, χρησιμοποιήσει ορολογίες, διαγνώσεις που νιώθεις ότι τις κάνει απλά με το μάτι και στο τέλος να σου δείξει το δρόμο για το κοντύτερο φαρμακείο, χωρίς να σου δώσει πληροφορίες και συμβουλές αντιμετώπισης τότε κλείνοντας την πόρτα πίσω σου και έχοντας αφήσει ένα σεβαστό ποσό για την επίσκεψη πιθανότητα να αναρωτηθείς «Για αυτό ήρθα εδώ? Ποιος του είπε ότι θέλω να πάρω φάρμακα? Και τι έχει γράψει εδώ..? Σύνδρομο ψυχωτικής διαταραχής λόγω λόγω …. Αυτό έχω? Τι θα κάνω τώρα για αυτό?» Το τι θα κάνω τώρα για αυτό είναι για εμένα μια ερώτηση που πρέπει να σκεφτούν και όλοι οι ειδικοί όταν ένας άνθρωπος τους επισκέπτεται. Οφείλουν να είναι σε θέση να καθοδηγήσουν και να πληροφορήσουν τον «πελάτη» τους χωρίς να έχουν σαν δεδομένο τις δικές του γνώσεις.  Δεν υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης της εσωτερικής ψυχολογικής ανακατωσούρας αλλά σίγουρα υπάρχουν κάποιοι. Ο πρώτος είναι να μην μας κάνετε να νιώθουμε φόβο για αυτό που περνάμε, να μην μας γράφετε παραπάνω φάρμακα από όσα χρειαζόμαστε ώστε να μπορούμε να είμαστε δραστήριοι στην καθημερινή μας ζωή, να μας ενημερώνεται  για όλες αυτές τις προσπάθειες που γίνονται από συλλόγους και ομάδες αυτοβοήθειας. Να αντιμετωπίζεται τον καθένα μας σαν ένα άνθρωπο που ναι μεν φέρει και εκείνος χρέος για τον εαυτό του άλλα εσείς πρέπει να μας δώσετε όσους  πιο πολλούς τρόπους και διαδικασίες θεραπείας και αντιμετώπισης  ώστε να μπορούμε να βρούμε τον δρόμο προς την επάνοδο και την ανάρρωση. Οφείλεται να μας ενημερώνεται για τα φάρμακα και τις επιπτώσεις που έχουν στο οργανισμό μας.

Επίσης να ενημερώνεστε και εσείς οι ίδιοι στο τι επικρατεί στο κοινωνικό κόσμο της ψυχικής υγείας, των φαρμακευτικών εταιρειών, να συμμετέχετε σε συλλόγους που αφορούν τα δικαιώματα των «πελατών» σας που με την διάγνωση που εσείς δίνετε πολλές φορές αφαιρούνται. Σας παρακαλώ προσπαθήστε η πρώτη επίσκεψη που δέχεστε από κάποιον να μην του είναι ένα ψυχολογικό σοκ. Να ξέρετε ότι έχουμε πολλά περισσότερα στο κεφάλι μας από όσα σας λέμε και μια ιατρική διάγνωση ίσως κάνει τα πράγματα χειρότερα. Νομίζω ότι από εκεί ξεκινάει και η «έχθρα» που ίσως κάποιοι από εμάς νιώθουν για όλους εσάς. Δεν μπορώ να γνωρίζω όλους τους λόγους που κάποιος επιλέγει να γίνει ψυχίατρος.. ίσως από ευαισθητοποίηση, ενδιαφέρον για το ανθρώπινο νου, ίσως για τα χρήματα… όποιος και να είναι ο λόγος να ξέρετε ότι σας ρίχνουμε πολύ μεγάλο μερίδιο ευθηνής για την σημερινή κατάσταση και όντως το έχετε. Είστε εσείς εκείνοι που επιλέξατε να σπουδάσετε, να αποδεχτείτε τα περισσότερα από όσα έχουν πει οι προκάτοχες σας. Θα δεχτείτε ανθρώπους και θα φέρετε αντιμέτωπη την προσωπική τους ψυχολογική εμπειρία  με τον κόσμο της γενικότερης  κοινωνικής ψυχικής υγείας και του ψυχιατρικού συστήματος. Αν πιάσουμε και την κατάσταση μέσα στις κλινικές…. φέξε μου και γλίστρησα! Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουμε μέσα σε κάποια ψυχιατρική κλινική και αντί να βγούμε έστω λίγο πιο δυναμωμένοι και  αναζωογονημένοι για να αντιμετωπίσουμε το ότι μας «έκλεισε μέσα» να έχουμε επιπλέον στιγματισμό, τραυματικές εμπειρίες και το ψυχολογικό φορτίο να γίνεται όλο και πιο βαρύ.

Δεν μπορούμε εμείς να αλλάξουμε μόνοι μας όλη την δομή του ψυχιατρικού συστήματος. Ένας λόγος είναι και η χρόνια καταπόνηση αλλά και το στίγμα που κάποια στιγμή μπορεί να μας γίνει και τόσο μεγάλο πρόβλημα που ίσως φοβηθούμε ή αγανακτήσουμε τόσο πολύ και δεν θέλουμε να ασχοληθούμε άλλο.

Το ψυχιατρικό σύστημα έχει στηθεί από επαγγελματίες και ικανοποιεί τις δικές τους πεποιθήσεις και μελέτες γύρω από το τι είναι και πως αντιμετωπίζονται οι ψυχολογικές εμπειρίες. Οι άνθρωποι από την άλλη που εισέρχονται στο όλο σύστημα και κάνουν χρήση των υπηρεσιών του, νέα μέλη της κοινωνίας που μέχρι τώρα θεωρούνται «υγιείς», μπαίνουν σε όλο αυτό και δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς γίνεται και τι τους περιμένει και ποιος ειδικός θα είναι αν θέλετε ο οικοδεσπότης που θα τους καλωσορίσει πρώτα στον μικρόκοσμο της ψυχικής υγείας του γραφείου του και θα τους ξεναγήσει στο ευρύτερο ψυχιατρικό σύστημα.

Οφείλετε και εσείς οι ειδικοί να «αναρρώσετε» να βρείτε τρόπους θεραπείας ώστε  να από στιγματίσετε το δικό σας επαγγελματικό χώρο από ότι και όσους θέλουν να διατηρούν ένα ψυχιατρικό σύστημα με αποκλεισμένους ανθρώπους σε μια κατάσταση συντήρησης και όχι επανόδου. Όσο δεν προσπαθείτε για την δική μας επάνοδο τόσο καταρρίπτετε τις δικές σας μεθόδους, συστήματα και πρακτικές θεραπείας, στιγματίζετε τον εαυτό σας και τον χώρο σας αφήνοντας το ψυχιατρικό σύστημα ευάλωτο σε όσους θέλουν να το εκμεταλλευτούν.

Ναι έχουμε κάτι κοινό τον όρο του στίγματος, εμείς εκείνου της ψυχικής, διανοητικής ή σωματικής «ανικανότητας» και εσείς της ανικανότητας στην άρνηση της διαφθοράς για  προσωπικά, οικονομικά, κομματικά και άλλου είδους συμφέροντα. Ειλικρινά δεν ξέρω πιο από τα δύο στίγματα είναι χειρότερο για την ανθρώπινη υπόληψή μας και το μέλλον μας αλλά σίγουρα δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από αυτά αλλά να τα ξεφορτωθούμε και τα δύο. 

Μαρίνα - 2011

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση

Πρόσθετες πληροφορίες